موشک عظیم نیوگلن بلو ارجین برای اولین پرتاب خود آماده می‌شود

بلو ارجین، شرکت فضایی متعلق به جف بزوس، روز سه‌شنبه با انتقال مرحله‌ی اول نیوگلن، موشک بزرگ خود به محل پرتاب در کیپ کاناورال فلوریدا، گام مهم دیگری به سوی پرتاب این وسیله‌ی نقلیه‌ی فضایی برداشت.

هرچند کارخانه‌ی موشک‌سازی بلو ارجین در فلوریدا فقط چند کیلومتر از مجتمع پرتاب ۳۶ در پایگاه نیروی فضایی کیپ کاناورال فلوریدا فاصله دارد، انتقال موشک باید در مسیری پرپیچ‌وخم‌تر انجام می‌شد. دیو لیمپ، مدیرعامل بلو ارجین در پستی لینکداین گفت مسیر پیموده‌شده توسط موشک تا سکو، ۳۷ کیلومتر بود.

لیمپ همچنین جزئیاتی را درباره‌ی وسیله‌ی حمل ساخته‌شده برای جابه‌جایی موشک‌های بلو ارجین به نام «گرت» ارائه داد. او گفت: «حمل‌کننده‌ی ما شامل دو بارکش متصل به‌هم است و درمجموع ۲۲ محور و ۱۷۶ لاستیک دارد. این وسیله‌ی نقلیه توسط یک تانک‌بر تغییر کاربری‌شده از ارتش آمریکا با ۵۰۵ اسب بخار قدرت و ۲۴۷۴ نیوتون متر گشتاور، کشیده می‌شود.»

وسیله‌ی حمل گرت به‌دلیل طول بسیار زیاد ۹۵ متر و ارتفاع زیاد هنگام قرارگیری موشک روی آن، فقط می‌تواند از جاده‌های خاص عبور کند. بوستر مرحله‌ی اول نیوگلن با قطر ۷ متر، برای جابه‌جایی از زیر پل‌های معمولی بسیار بزرگ است.

انتقال موشک به محل پرتاب نشان می‌دهد که مرحله‌ی اول نیوگلن برای اولین پرواز مورد انتظار خود آماده است. تکمیل ساخت موشک نیوگلن، سومین پرتابگر تجاری سنگین را پس از فالکون هوی و استارشیپ اسپیس ایکس به بازار آمریکا وارد می‌کند. این موشک سیگنال واضح دیگری ارسال می‌کند که آینده‌ی موشک‌ها و پرتاب‌های فضایی، به‌جای دولت در دست بخش خصوصی است. نکته‌ی مهم این است که نیوگلن به‌گونه‌ای طراحی شده است که مرحله‌ی اولی کاملاً چندبارمصرف داشته باشد. بوستر در اولین پرواز موشک، روی سکوی شناور خودران فرود خواهد آمد.

نیوگلن هنوز باید دو نقطه‌ی عطف مهم را پشت سر بگذارد. اول تکمیل «آزمایش آماده‌سازی خیس» که درجریان آن، موشک به‌طور کامل سوخت‌گیری می‌شود و سامانه‌های زمینی آن تحت آزمایش قرار می‌گیرند. سپس نوبت «آزمایش سوزش داغ» خواهد بود که با انجام آن، هفت موتور موشکی مرحله‌ی اول به نام BE-4 برای چند ثانیه مشتعل خواهند شد.

تقریبا یک ماه پیش، بلو ارجین موتورهای مرحله‌ی دوم نیوگلن را به‌مدت ۱۵ ثانیه روشن کرد. به‌گفته‌ی شرکت، دو موتور مرحله‌ی فوقانی به نام BE-3U که از هیدروژن و اکسیژن مایع نیرو می‌گیرند و هرکدام ۱۷۳هزار پوند نیروی رانش تولید می‌کنند، عملکردی طبق انتظار داشتند.

آزمایش‌های یادشده واپسین مراحل کلیدی پیش از پرتاب موشک هستند؛ اما در این فاصله احتمال بروز برخی مشکلات وجود دارد. به‌عنوان مثال، این اولین‌بار است که نسخه‌های پروازی مراحل اول و دوم با یکدیگر ادغام و سپس به سامانه‌های زمینی در کیپ کاناورال متصل می‌شوند. همان‌طور که اندازه‌ی عظیم نیوگلن نشان می‌دهد، موشک‌ها در چنین ابعادی وسایلی بزرگ و پیچیده هستند و به‌پرواز درآوردن بی‌دردسر آن‌ها قطعا بدون چالش نخواهد بود.

جف بزوس، بنیان‌گذار بلو ارجین برای اولین‌بار در سال ۲۰۲۴، شرکت را برای انجام پرواز نخست در سال جاری تحت فشار قرار داد. بلو ارجین قبلا مجبور شد از تلاش برای پرتاب در ماه اکتبر عقب‌نشینی کند و پرتاب محموله‌ای کوچک به مریخ برای ناسا به نام «اسکاپید» را به تاخیر انداخت.

درنتیجه نیوگلن چه مدت روی سکو خواهد ماند؟ اگر به فالکون هوی اسپیس ایکس به عنوان مقایسه نگاه کنیم، می‌بینیم که این موشک سنگین برای اولین‌بار در ۲۸ دسامبر ۲۰۱۷ به سکوی پرتاب منتقل شد و در ۲۴ ژانویه‌ی سال بعد تست سوزش داغ را انجام داد. درنهایت اولین پرتاب فالکون هوی در ۶ فوریه، یعنی در عرض مدت ۴۰ روز از زمان انتقال به سکو اتفاق افتاد.

اما مقایسه با فالکون هوی درست نیست؛ زیرا این موشک متشکل از سه بوستر فالکون ۹ است و پرتابگری پیچیده‌تر محسوب می‌شود. بااین‌حال، اسپیس ایکس تا آن زمان نزدیک به ۵۰ بار موشک فالکون ۹ را پرتاب کرده و درنتیجه تجربه‌ی عملیاتی بسیار بیشتری نسبت به بلو ارجین داشت. بدین ترتیب تاریخ معقول برای برخاست نیوگلن از روی سکوی پرتاب، اوایل تا میانه‌ی دسامبر (میانه تا انتهای آذرماه) است.